သမၼာက်မ္းစာထဲတြင္ နတ္ဆုိးေရာဂါစဲြျခင္း(သို႕) နတ္ဆိုးႏွိပ္စက္ျခင္းသာဓကအခ်ိဳ႕တုိ႕
ကို ေဖာ္ျပထားပါသည္။ ထိုဥပမာမ်ားမွ နတ္ဆိုးမ်ားႏွိပ္စက္ျခင္းသာဓကအခ်ိဳ႕ႏွင့္ နတ္ဆိုးမ်ားက လူတစ္ဦးမည္သို႕အႏုိင္က်င့္ႏွိပ္စက္ႏုိင္ျခင္းမ်ားကို ကၽြႏု္ပ္တုိ႕ေတြ႕ႏုိင္ပါသည္။ နတ္ဆိုးစြဲျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ သမၼာက်မ္းစာထဲတြင္ ေဖာ္ျပေသာက်မ္းခ်က္မ်ားသည္- မႆဲ ၉း၃၂-၃၃၊ ၁၂း၂၂၊ ၁၇း၁၈၊ မာကု ၅း၁-၂၀၊ ၇း၂၆-၃၀၊ လုကာ ၄း၃၃-၃၆၊ လုကာ ၂၂း၃၊ တမန္ ၁၆း၁၆-၁၈။
အခ်ိဳ႕ေသာက်မ္းပိုဒ္မ်ားတြင္ နတ္ဆိုးေရာဂါစဲြျခင္းေၾကာင့္ စကားမေျပာတတ္ျခင္း၊ ၀က္႐ူးျပန္ေရာ ဂါစဲြျခင္း၊ မ်က္စိကန္းျခင္းစေသာ ခႏၶာကုိယ္ပိုင္းဆုိင္ရာ ခ်ိဳ႕တဲ့မႈမ်ားျဖစ္ေစ တတ္သည္။ အျခားေသာကစၥမ်ားတြင္ နတ္ဆုိးစဲြျခင္းေၾကာင္းဆုိးသြမ္းမႈမ်ားျပဳၾကသည္။ ယုဒရွာက႐ုသည္ အဓိ က ဥပမာတစ္ခုျဖစ္သည္။ တမန္ေတာ္၀တၱဳ ၁၆း၁၆-၁၈ ထဲတြင္ ၀ိညာဥ္ဆုိးက ကၽြန္မအမ်ိဳးသမီး တစ္ဦးအား သူမကိုယ္တုိင္သင္ယူျခင္းထက္သာလြန္ေသာ အရာမ်ားေဖာ္ျပေပးႏုိင္ေသာ ပညာကို ေပးထားခဲ့သည္။
ဂါဒလျပည္တြင္ရွိေသာနတ္ဆိုးစဲြေသာသူသည္ ေလေဂါင္ ေခၚ နတ္ဆိုးအျမားအ ျပားတုိ႕သည္ သူ႕အထဲတြင္ရွိသည္။ သူသည္ သာမန္လူတစ္ဦးထက္ခြန္အားရွိၿပီး၊ သခ်ႋဳင္းကုန္းမ်ား တြင္ အ၀တ္မပါဘဲေနထုိင္ခဲ့သည္။ ေရွာလုရွင္ဘုရင္သည္ ဘုရားသခင္ကို ဆန္က်င္ဘက္ျပဳခဲ့ၿပီး သည့္ေနာက္ နတ္ဆုိးမ်ားက သူ႕ကို ေႏွာက္ယွက္ခဲ့ၾကသည္ (၁ဓမၼ ၁၆း၁၄၊ ၁၅၊ ၁၈း၁၀-၁၁၊ ၁၉း၉ -၁၀)။ ထို႕ေၾကာင့္သူသည္ အလြန္စိတ္ဆႏၵျပင္းျပလာခဲ့ကာ ဒါ၀ိဒ္ကို ပို၍သတ္လုိခဲ့သည္။
ထိုေၾကာင့္ နတ္ဆုိးစြဲျခင္းႏွင့္ပတ္သက္၍ ေဖာ္ျပထားေသာ သာဓကမ်ားစြာရွိသည္။ ဥပမာအားျဖင့္၊ စိတ္႐ူးသြပ္သျဖင့္ ခႏၶာကုိယ္မထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္ေအာင္ျဖစ္ျခင္း၊ စိတ္ပံုမွန္မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ စိတ္ဆင္းရဲျခင္းႏွင့္စိတ္ဓါတ္က်ျခင္းမ်ားကို ခံစားျခင္း၊ အလြန္အားသန္ျခင္း၊ ႐ုိင္း႐ႈိင္းျခင္း၊ အက်င့္ စာရိတၱပ်က္ျပားျခင္း၊ သဘာ၀တရားအားျဖင့္မသိႏုိင္ေသာအရာမ်ားကို ေ၀ငွႏုိင္စြမ္းရွိျခင္း စသည္ တုိ႕ျဖစ္သည္။ သို႕ရာတြင္ ထုိသို႕ေသာလကၡဏာရိွေသာသူမ်ားသည္ နတ္ဆိုးစဲြသည္ဟု အထစ္က် ေျပာ၍မရသည္ ကို မွတ္သားဖြယ္ရာျဖစ္သည္။ ထိုေၾကာင့္ ၀မ္းနည္းေသာသူမ်ား (သို႕) စိတ္မမွန္ စိတ္ဓါတ္က်ေသာသူမ်ားသည္ နတ္ဆိုးစြဲသည္ဟု မေျပာႏုိင္ေပ။ တနည္းအားျဖင့္၊ အေနာက္တုိင္း သားမ်ားသည္ နတ္ႏွင့္ပတ္သက္ေသာအတတ္ပညာ၊ စုန္းအတတ္စသည္တုိ႕ကို လူတစ္ဦး၏အ သက္တာတြင္ မ်ားစြာမေတြ႕ရေပ။
ကိုယ္ခႏၶာ (သို႕) စိတ္ပိုင္းဆုိင္းခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္သည္ နတ္ဆိုးစဲြေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္ဟု လူတစ္ဦးက ေျပာႏုိင္ေပသည္။ ထိုသုိ႕စြပ္စဲြျခင္းသည္ ခြင့္လႊတ္ျခင္းတရားမရွိျခင္း (၂ေကာ ၂း၁၀-၁၁)၊ အဓိကအားျဖင့္၊ သခင္ေယ႐ႈခရစ္ေတာ္ႏွင့္ သူ၏အျပစ္ေျဖလႊတ္ျခင္းဆုိင္ရာ လုပ္ေဆာင္ ခ်က္မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ မမွန္ေသာခံယူခ်က္မ်ားကို ယံုၾကည္စဲြကိုင္သူမ်ားျဖစ္သည္ (၂ေကာ ၁၁း၃-၄၊ ၁၃-၁၅၊ ၁တိ ၄း၁-၅၊ ၁ေယာ ၄း၁-၃)။
ခရစ္ယာန္မ်ား၏အသက္တာထဲတြင္ နတ္ဆိုးမ်ားပါ၀င္ႏုိင္ျခင္းႏွင့္ပတ္သက္၍ တမန္ေတာ္ရွင္ေပ တာ႐ုကို ၾကည့္လွ်င္ ခရစ္ယာန္တစ္ဦးသည္ နတ္ဆိုးမ်ားက လႊမ္းမုိးႏုိင္သည္ဟု ေဖာ္ျပေပးေသာ သာဓကျဖစ္သည္(မႆဲ ၁၆း၂၃)။ နတ္ဆိုး၀ိညာဥ္ဆုိးမ်ားႏွိပ္စက္ျခင္းခံေသာသူမ်ားသည္ “နတ္ ဆိုး” စြဲေသာသူမ်ားျဖစ္ၾကသည္ဟု အခ်ိဳ႕ေသာသူမ်ားက ေျပာတတ္ၾကသည္။ သို႕ေသာ္ ခရစ္ ေတာ္ထဲ၌ ရွိေသာယံုၾကည္သူတစ္ဦးသည္ နတ္ဆိုးစြဲႏုိင္သည္ဟု သမၼာက်မ္းစာထဲတြင္ ေဖာ္ျပေပး ႏုိင္ေသာ သာဓက မေတြ႕ႏုိင္ေပ။ သီအုိေလ်ာ္ဂ်ီတတ္ကၽြမ္းေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားက ခရစ္ယာန္မ်ားထဲ တြင္ သန္႕ရွင္းေသာ၀ိညာဥ္ေတာ္က်ိန္း၀ပ္ၿပီး (၂ေကာ ၁း၂၂၊ ၅း၅၊ ၁ေကာ ၆း၁၉) ဘုရားသခင္၏ ၀ိညာဥ္ေတာ္က နတ္ဆိုးမ်ားကို ေနရာေပး၍အတူတကြမေနထိုင္လိုေသာေၾကာင့္ ခရစ္ယာန္မ်ား သည္ နတ္ဆိုးမစဲြႏုိင္ၾကေပဟု ယံုၾကည္ခဲ့ၾကသည္။
လူတစ္ဦးသည္ နတ္ဆုိးစဲြရန္မည္သို႕ ခြင့္ျပဳထားသည္ကို ကၽြႏု္ပ္တုိ႕မသိရေပ။ ယုဒရွာကာ႐ုတ္ကို ၾကည့္လွ်င္ သူသည္ ေလာဘႀကီးျခင္းအားျဖင့္ သူ၏ႏွလံုးသားကို အျပစ္ျပဳရန္ခြင့္လႊတ္ထားပါ သည္ (ေယာဟန္ ၁၂း၆)။ ထိုေၾကာင့္လူတစ္ဦးသည္ အျပစ္ျပဳရန္အတြက္ သူ၏ႏွလံုးသားခြင့္ျပဳ လွ်င္ ထိုသူသည္ နတ္ဆုိး၀င္ရန္ ေခၚဖိတ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ သာသနာျပဳသူမ်ားအေတြ႕အႀကံဳအ ရ ႐ုပ္၀တၳဳမ်ားကို ကိုးကြယ္ေသာသူမ်ားႏွင့္ စုန္းအတတ္မ်ားတြင္ ေရာေႏွာပါ၀င္ေသာသူမ်ားသည္ နတ္ဆိုးစဲြေသာသူမ်ားျဖစ္သည္ကို သိရိွႏုိင္သည္။ သမၼာက်မ္းစာထဲတြင္ ႐ုပ္တုကို ကိုးကြယ္ေသာ သူမ်ားသည္ နတ္ဆိုးမ်ားကို ကိုးကြယ္ေသာသူမ်ားျဖစ္သည္ဟု ေဖာ္ျပထားပါသည္ ( ၀တ္ျပဳ ၁၇း၇၊ တရား ၃၂း၁၇၊ ဆာလံ ၁၀၆း၃၇၊ ၁ေကာ ၁၀း၂၀)။ ထိုေၾကာင့္ ႐ုပ္တုကို ကုိးကြယ္ေသာသူမ်ား သည္ နတ္ဆုိးစဲြေသာသူမ်ားအျဖစ္ေဖာ္ျပျခင္းသည္ မထူးဆန္းလွေပ။
ထိုေၾကာင့္ အထက္တြင္ေဖာ္ျပထားေသာ က်မ္းပိုဒ္မ်ားႏွင့္ သာသနာလုပ္ငန္းလုပ္ေဆာင္သူမ်ား၏ အေတြ႕အႀကံဳအရ အျပစ္အခ်ိဳ႕ျပဳရာတြင္ ပါ၀င္ေသာသူမ်ား (သို႕) စုန္းအတတ္တြင္ ပါ၀င္ေသာသူ မ်ား ( တမင္သက္သက္ပါ၀င္ေသာသူမ်ား၊ မသိဘဲလ်က္ပါ၀င္ေသာသူမ်ား) သည္ သူတုိ႕၏အ သက္တာကို နတ္ႏွင့္ဆုိင္ေသာလုပ္ေဆာင္မႈမ်ားတြင္ ပါ၀င္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္းေတြ႕ရွိႏုိင္ပါသည္။ ၄င္း ထဲတြင္ ကုိယ္က်င့္တရားပ်က္ျပားမႈ၊ အရက္ေသစာမ်ားကို အ႐ူးအမူးေသာက္သံုးျခင္း၊ ပုန္ကန္ ထႂကြျခင္း၊ ခါးသီးစြာေျပာဆုိျခင္း၊ ႏွင့္ အလြန္အကၽြံေတြးေတာျခင္းစသည္တုိ႕ပါ၀င္သည္။
အျခားေသာ ယူဆခ်က္အခ်ိဳ႕တုိ႕ကို လည္းပါ၀င္သည္။ စာတန္ႏွင့္ ၄င္း၏အေပါင္းအေဖာ္မ်ားသည္ ဘုရားသခင္၏ခြင့္ျပဳခ်က္မပါဘဲ မည္သည့္အရာတစံုတခုမွ်မျပဳႏုိင္ေပ (ယာကုပ္ ၁-၂)။ ယုဒရွကာ႐ုတ္သည္ သခင္ေယ႐ႈကို ေရာင္းစားႏိုင္သည့္ကိစၥကဲ့သို႕၊ စာတန္သည္ မိမိ၏ ရည္႐ြယ္ခ်က္မ်ားကို ေအာင္ျမင္သည္ဟု သူ႕ကိုယ္သူယူဆေသာ္လည္း သူ၏လုပ္ရပ္ေၾကာင့္ ဘုရားသခင္၏ေကာင္းေသာရည္႐ြယ္ခ်က္မ်ား ေအာင္ျမင္ေၾကာင္း ေတြ႕ရွိႏုိင္ပါသည္။
0 comments:
Post a Comment