အခ်က္ (၃)
ေမြးစ လင္းယုန္ ငွက္ေပါက္ကေလးမ်ား အေၾကာင္းကို ျပန္လည္ ၾကည့္ပါရေစ။ လင္းယုန္ ငွက္ေပါက္ ကေလး မ်ား ေမြးဖြားလာရျခင္းသည္ မည္သည့္ အေနအထားမ်ိဳးႏွင့္ ေမြးဖြားလာ ပါသနည္း။ လင္းယုန္ငွက္တို႔သည္ ၄င္းတို႔၏ အသိုက္ကို ေက်ာက္ေဆာင္ ေက်ာက္ခဲမ်ား တည္ရွိရာ ေနရာတြင္ ျပဳလုပ္ထား ေၾကာင္းသိရ ပါသည္။ အေၾကာင္းမွာ အျခားေသာ ရန္သူမ်ား၏ ေဘးရန္မ်ားမွ လံုျခံဳမႈ ရွိေစရန္ျဖစ္သည္။ လင္းယုန္ ငွက္ေပါက္ကေလး မ်ားသည္ ၄င္းတို႔၏ လႈပ္ရွားမႈမ်ားကို မိဘက အခ်ိန္ျပည့္ ေစာင့္ၾကည့္ေနျပီး တတ္ႏို္င္သမွ် မိဘတို႔၏ အေတာင္ ေအာက္တြင္ လံုျခံဳစြာ ထားရွိေလသည္။ လိုအပ္ခ်က္ ဟူသမွ်ကို ေထာက္ပ့ံေပးေလသည္။ ထိုအေျခအေနႏွင့္ ပတ္သတ္ျပီး ဆာလံ ၉၁း ၃-၄ တြင္ ေဖာ္ျပထားသည္မွာ
အသိုက္ထဲတြင္ အသက္ရွင္ရေသာ လင္းယုန္ငွက္ေပါက္ကေလးတို႔၏ ဘ၀သည္ အလြန္အံ့ၾသစရာပင္ ျဖစ္ သည္။ ၄င္းတို႔သည္ ပါးစပ္ဟ ေတာင္းဆိုလိုက္သည့္အခါတိုင္း လိုအပ္ခ်က္မ်ားကို ရရွိခဲ့သည္။ သူတို႔၏ အသိုက္သည္ အလြန္လံုျခံဳေသာေနရာႏွင့္ အလြန္ေႏြးေထြးေသာ ေနရာတစ္ခုသာျဖစ္သည္။ သူတို႔သည္ အျမဲ တမ္း ထာ၀ရ ေနထိုင္ႏိုင္သည့္ ေနရာဟူ၍ ေတြးေတာေကာင္း ေတြးေတာႏုိင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ အေရးၾကီး ေသာ အခ်က္တစ္ခ်က္ ရွိေနခဲ့ပါသည္။ လင္းယုန္ငွက္ကေလးမ်ားသည္ သူတို႔ထင္သလို မျဖစ္ခဲ့ဘဲ မၾကာမီမွာ ပင္ ထူျခားသည့္ ခံစားခ်က္ အသစ္မ်ား ေတြ႕ရွိခဲ့ပါသည္။ ထိုအရာမွာ လင္းယုန္ငွက္ဆိုသည္မွာ ပ်ံသန္းဘို႔ ေမြးဖြားလာသည္ ဆိုေသာ ခံစားခ်က္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ သူတို႔သည္ အျမင့္ဆံုး အာကာသ ေကာင္းကင္ထက္သို႔ ပ်ံသန္ရမည္ဆိုသည့္ ခံစားခ်က္ႏွင့္ ေကာင္းကင္ယံ အျမင့္ဆံုးေသာ ေနရာမွ ေကာင္းကင္ရနံ႕ရွိသည့္ ေလထုကို ႐ွဴ႐ႈိက္ရမည္ ဆိုသည့္ ခံစားခ်က္မ်ား ျဖစ္သည္။ ထိုအရာမ်ားမွာ ေမြးစကတည္းကပင္ ရင္ထဲ အသဲထဲတြင္ ျပည့္ သိပ္ေနေသာ ေမြးရာပါ ခံစားခ်က္မ်ားပင္ ျဖစ္သည္။ ထိုခံစားခ်က္မ်ားမွာ ၄င္းတို႔၏ သဘာ၀ ေတာင္းဆိုခ်က္ တစ္ခု အေနျဖင့္ ျဖစ္တည္လ်က္ ရွိေနပါသည္။ ထိုထူးျခားေသာ သဘာ၀ကို ဘုရားသခင္က ထည့္ေပးထား ခဲ့ေလသည္။ လင္းယုန္ငွက္တို႔သည္ အထက္အရပ္တြင္သာ ေပ်ာ္ရႊင္ ျမဴးတူတတ္ေသာ သတၱ၀ါ တစ္ေကာင္ပင္ ျဖစ္သည္ မဟုတ္ပါေလာ။
ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ဘူးေသာ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို တင္ျပပါရေစ။ ထိုအျဖစ္အပ်က္မွာ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ၊ မီခ်ီဂန္ျပည္နယ္မွ ဒီထရုိဒ္ျမိဳ႕ (Detroit)တြင္ ရွိေသာ တရိစာၦန္ရုံမွ အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခု ျဖစ္ပါသည္။ ထိုတိရိစာၦန္ရုံ လင္းယုန္ငွက္ တစ္ေကာင္ကို စတီး သံေလွာင္အိမ္ တစ္ခုတြင္ ထားရုိကာ ျပသခဲ့ပါသည္။ ထိုအေျခအေနကို သင္မွန္းဆၾကည့္ပါ။ ထိုလင္းယုန္ငွက္ အေနျဖင့္ ထိုေနရာတြင္ ေနခ်င္မည္ မဟုတ္ သလို ေပ်ာ္ရႊင္မည္လည္း မဟုတ္ေၾကာင္း သင္သိရွိႏုိင္ပါသည္။ သူသည္ ေနထိုင္ရေသာ ေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲတြင္ ေနထိုင္လိုသည့္ အာကာသ ေကာင္းကင္ၾကီးအေၾကာင္း လံုး၀ ေတြးေတာေနေပလိမ့္မည္။ အခ်ိန္ေတြ ေန႔ရက္ ေတြ တစ္ရက္ျပီးတစ္ရက္ ကုန္ဆံုးသြားခဲ့ျပီး သူ၏ အေတာင္ပံ ၾကီးမ်ားသည္လည္း ပိုမို ၾကီးမား က်ယ္ျပန္႔လာ ေလေတာ့သည္။ တစ္ေန႔တြင္ သူ႔ခြန္အားကို အသံုးျပဳျပီး ထိုေနရာမွ လြတ္ေျမာက္ရန္ ၾကိဳးစား အားထုပ္ ေလေတာ့သည္။ စတီး သံေလွာင္အိမ္ၾကီးကို ေတာင္ပံျဖင့္ တျဖန္းျဖန္း ရုိက္ခတ္ေနသည္။ သံတိုင္မ်ားကို ႏႈတ္သီးျဖင့္ ကိုက္ျဖတ္ၾကည့္သည္။ သူ၏ ဦးေခါင္း၊ ႏႈတ္သီးႏွင့္ ခႏၶာကိုယ္တြင္ ေသြးအလိမ္းလိမ္း ျဖင့္ ရဲရဲနီ ေနေတာ့သည္။ သူ၏ အေတာင္ပံတို႔သည္လည္း ကၽြတ္က်ကုန္ေတာ့သည္။ စူးရွေသာအသံျဖင့္ က်ယ္ေလာင္ စြာေအာ္ဟစ္ေနပါသည္။ ထိုျမင္ကြင္းကို သင္၏ မ်က္စိတြင္ ျမင္ေအာင္ ခံစားၾကည့္ပါ။ မည္မွ် ရင္နင့္ ေၾကကြဲ ဘြယ္ အေျခအေနမ်ားကို ျမင္ႏုိင္သည္ မဟုတ္ပါေလာ။ ထိုမွ်ေလာက္ ၾကီးမားေသာ ေ၀ဒနာကို ခံစားေနရေသာ္ ျငားလည္း သူ၏ ခႏၶာကိုယ္ ျဖင့္ စတီးသံေလွာင္အိမ္မွ သံတိုင္မ်ားကို အံတုျပိဳင္ကာ လြတ္ေျမာက္ႏုိင္ရန္ ၾကိဳးစား အားထုပ္လ်က္ ရွိေနပါေသးသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ သူသည္ ေအာက္သို႔ က်ဆင္းသြားကာ ေျမျပင္ေပၚ တြင္ လဲက်သြားေလေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ သူ၏ မ်က္လံုးမ်ားမွာမူကား ေကာင္းကင္ယံသို႔သာ ၾကည့္ေမွ်ာ္လ်က္ ရွိေနေသးသည္။ သူ၏ ေၾကကြဲဘြယ္ေအာ္ဟစ္သံတို႔မွာလည္း စူးရွေနဆဲပင္။ အကယ္၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ သူ၏ ဘာသာစကားကို နားလည္ႏုိင္မည္ဆိုပါက "ငါဟာ ေျမျပင္နဲ႔ လံုး၀မဆိုင္ဘူး၊ ငါနဲ႔ ဆိုင္တဲ့ေနရာဟာ ဟိုးအျမင့္ဆံုး အာကာသ မိုးေကာင္းကင္ၾကီးပါဘဲ" ဟူ၍ ေအာ္ဟစ္ေနမည္မွာ ေသခ်ာပါသည္။ ထုိလင္းယုန္ငွက္၏ အနက္ရႈိင္းဆံုး ႏွလံုးသားထဲတြင္ ႏို္းေဆာ္ ဟစ္ေၾကြးေနေသာ အသံတစ္သံပင္ ျဖစ္မည္ မဟုတ္ပါလား။ သူျမင္ေတြ႕ေနရေသာ မိုးျပာေရာင္ လွပေသာ ေကာင္းကင္ၾကီးကလည္း သူ႔ကို လက္ယက္ ဖိတ္ေခၚေနသေယာင္ ခံစားေနရရွာေပမည္။ ထိုဖိတ္ေခၚမႈကို တုန္႔ျပန္လိုေသာ္လည္း သူမတတ္ႏိုင္ေတာ့ျပီ။ သူသည္ ေရႊလင္းယုန္ ဆိုေသာ အမည္နာမႏွင့္ ေလ်ာ္ညီေအာင္ ျပဳမူ လုပ္ေဆာင္ခ်င္ပါသည္။ သူကိုယ္တုိင္ သိရွိနားလည္သည္မွာ အေျခအေနက ေျမျပင္ေပၚတြင္ ေနထိုင္ေနရေသာ္လည္း သူသည္ ေလာက ေျမျပင္ႏွင့္ မဆိုင္၊ အထက္ေကာင္းကင္ အာကာသႏွင့္သာ သက္ဆိုင္ေၾကာင္း အခ်ိန္တိုင္းတြင္ ေၾကြးေၾကာ္ ေအာ္ဟစ္ေန ေပေတာ့မည္။
ယခု ဖတ္ခဲ့ရေသာ အျဖစ္အပ်က္ကဲ့သို႔ပင္ သင္သည္လည္း ေျမျပင္ေပၚတြင္ ရွိေနေသာ လင္းယုန္ငွက္ တစ္ေကာင္သာ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုလင္းယုန္ငွက္သည္ ဘုရားသခင္၏ ၀ိညာဥ္ေရးရာ လင္းယုန္ငွက္တစ္ ေကာင္ပင္ ျဖစ္ေပသည္။ ကၽြန္ေတာ္တု႔ိသည္လည္း အျမင့္ဆံုး ေကာင္းကင္ဘံု အေတြ႕အၾကံဳကို စိတ္၀ိညာဥ္ထဲ တြင္ ခံစားဘူးျပီး ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ယံုၾကည္ျခင္း အေတာင္ပံၾကီးကို ျဖန္႔က်က္လ်က္၊ သန္႔ရွင္းေသာ ၀ိညာဥ္ေတာ္ ေကာင္းကင္ယံတြင္ ေလဟုန္စီးကာ ၀ဲျပန္ေနလိုက္မည္။ ထိုခံစားမႈသည္ ကယ္တင္ ျခင္းရရွိခ်ိန္ ၀ိညာဥ္ေရး အသစ္ေမြးဖြားခ်ိန္မွ စတင္ကာ ေမြးရာပါကဲ့သို႔ေသာ ခံစားမႈျဖစ္သည္။ ထိုခံစားမႈကို ခံစားႏုိင္ရန္ ယံုၾကည္သူတစ္ဦးအတြက္ ၀ိညာဥ္ေရးရာ သဘာ၀တရား၏ ေတာင္းဆိုခ်က္တစ္ခု အျဖစ္ တည္ရွိေနေပလိမ့္မည္။ ထိုအရာကို ဘုရားသခင္က ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ႏွလံုးသားထဲတြင္ ထည့္ေပးထားျပီး ျဖစ္သည္။ လင္းယုန္ငွက္ေပါက္ကေလးမ်ားကဲ့သို႔ပင္ တခါမွ ၀ိညာဥ္ေရးရာ အေတြ႕အၾကံဳ မရွိေသာ္လည္း အထက္သို႔သာ ေမွ်ာ္လင့္လ်က္ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ ခံစားလိုစိတ္မ်ားက စိတ္ႏွလံုးသား၏ အနက္ရႈိင္းဆံုးတြင္ ရွိေနခဲ့သည္။ ေကာေလာသဲ ၃း၁-၂ တြင္ ေဖာ္ျပထားသည္မွာ
လယ္သမား တစ္ေယာက္အေၾကာင္း ပုံျပင္ တစ္ပုဒ္ျဖင့္ ထပ္မံ သတိေပးလိုပါသည္။ လယ္သမား တစ္ေယာက္သည္ တစ္ရက္တြင္ လမ္းေလွ်ာက္လာစဥ္ လင္းယုန္ငွက္ ဥတစ္လံုးကို ေတြ႕ရွိခဲ့ေလသည္။ ထိုလယ္သမားသည္ ထိုဥကို ယူလာခဲ့ျပီး သူ၏ ၾကက္ျခံထဲမွ ၾကက္မတစ္ေကာင္၀ပ္ေနေသာ ေနရာတြင္ ထည့္ထားလိုက္ေလသည္။ အခ်ိန္တန္ေသာအခါ ထိုၾကက္မ ၀ပ္ေနေသာ ေနရာမွ ၾကက္ဥကေလးမ်ား အေကာင္ေပါက္လာခဲ့ျပီး ထည့္ထားသည့္ လင္းယုန္ငွက္ဥလည္း ဥခြံကြဲအက္ကာ အေကာင္ေပါက္လာေလ ေတာ့သည္။ ေပါက္လာသည့္အခ်ိန္မွ စကာ ၾကက္မ်ားႏွင့္ေနေသာေၾကာင့္ ၾကက္ကဲ့သို႔ပင္ ျပဳမူေလသည္။ ၾကက္တို႔ကဲ့သို႔ပင္ ေတြးေတာ အသက္ရွင္သည္။ ထိုလင္းယုန္ငွက္ေပါက္ေလးသည္ ၾကက္ကေလးမ်ားကို ျမင္တိုင္း အလြန္ထူးဆန္းေနေလသည္။ ၾကက္ကေလးမ်ားကဲ့သို႔ပင္ အသံျပဳၾကည့္ရာ ၾကက္သံမထြက္ေသာ ေၾကာင့္ သူ႔ကိုယ္သူ အားမရ ျဖစ္ေနေလသည္။ မိခင္ၾကက္မၾကီးက ေအာ္ဟစ္တြန္က်ဴးသည့္အခါတြင္လည္း သူ႔အတြက္ လံုး၀ ထူးဆန္းေနေလသည္။ ၾကက္ကေလးမ်ားကဲ့သို႔ ေျမၾကီးတြင္ ယက္ျပီး အစာရွာ ၾကည့္ေသာ အခါ တြင္လည္း ထုိလင္းယုန္ငွက္ေပါက္ကေလးသည္ လိုက္ျပီး လုပ္ေဆာင္၍ မရဘဲ ျဖစ္ေနေလသည္။ ထိုလင္းယုန္ငွက္ေပါက္ကေလးသည္ ဘယ္လိုမွ နားမလည္ႏုိင္ေအာင္ျဖစ္ရသည္။ သူသည္ ဘာေၾကာင့္ ဤအသိုင္းအ၀ုိင္း ေနရာတြင္ အဆင္မေျပ၊ အံမ၀င္ ခြင္မက် ျဖစ္ရသည္ကို စဥ္းစားၾကည့္၍မရေခ်။ ဟုတ္ပါသည္။ ဤကိစၥ အလြန္ထူးဆန္းေနေခ်ေတာ့သည္။ သူသည္ လင္းယုန္တစ္ေကာင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ၾကက္တစ္ေကာင္ အေျခအေန မ်ိဳးျဖင့္ ၾကိဳးစား အသက္ရွင္ၾကည့္သည္။ တစ္ရက္တြင္ စပါးက်ီၾကီး တစ္ခု အနားတြင္ အစာရွာစားေနေသာအခ်ိန္တြင္ သူ၏အေပၚတြင္ ၾကီးမားေသာ အရိပ္ၾကီးတစ္ခု က်ေရာက္လာ ေလသည္။ ထိုအရိပ္မွာ ေကာင္းကင္အျမင့္ဆံုးတြင္ ပ်ံသန္းေနသည့္ သူ၏ဖခင္ျဖစ္ေသာ လင္းယုန္ငွက္ၾကီး၏ အရိပ္ပင္ျဖစ္ေလေတာ့သည္။ လင္းယုန္ငွက္ၾကီးကလည္း သူႏွင့္ တူညီသည့္ ထိုလင္းယုန္ငွက္ေပါက္ကေလးကို ျမင္ေတြ႕သြားေလသည္။ ထိုအခါ ေအာက္သို႔ တဟုန္ထိုး ဆင္းသက္လာျပီး က်ယ္ေလာင္ေသာ အသံျဖင့္ ေအာ္ဟစ္လိုက္ေလသည္။ လင္းယုန္ငွက္ေပါက္ကေလးကလည္း ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။ ဖခင္ လင္းယုန္ၾကီးက လင္းယုန္ငွက္ေပါက္ကေလးကို ေမးခြန္းတစ္ခု ေမးျမန္လိုက္ပါသည္။ "မင္းက ေျမျပင္ေပၚမွာ ဘာလုပ္ေနတာ လဲ။ မင္းဟာ ၾကက္တစ္ေကာင္ မဟုတ္ဘူး။ မင္းဟာ လင္းယုန္ငွက္တစ္ေကာင္သာျဖစ္တယ္။ လင္းယုန္ဆိုတာ စပါးက်ီေတြအနားမွာ အသက္ရွင္တာမဟုတ္ဘူး။ ေကာင္းကင္အျမင့္ဆံုးမွာ အသက္ရွင္တာကြ။ လာပါ။ အျမင့္ ဆံုးကို တတ္ျပီး ေနထိုင္ သြားလာရေအာင္" လို႔ဆိုျပီး ေျပာဆိုကာ ေခၚယူပါေတာ့တယ္။
ထိုအေျခအေနတြင္ အျခား ၾကက္ေပါက္ကေလးမ်ားျဖစ္ေသာ သူ၏ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက အလြန္ အံ့ၾသၾက ပါသည္။ သူသည္ စပါးက်ီၾကီး အနားတြင္ ရွိေနသည္ကို အဘယ္ေၾကာင့္ မေပ်ာ္ရႊင္ရပါသနည္း။ သူသည္ စပါးက်ီးၾကီးအနားတြင္ ေပါမ်ားသည့္ အစားအေသာက္မ်ားအၾကားတြင္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေနထိုင္ၾကည့္သည္။ မည္သို႔မွ် မေပ်ာ္ရႊင္ႏုိင္ခဲ့ေခ်။ ထိုအခ်ိန္တြင္ သမၼာတရားက သူ႔ကို တိုက္ခတ္ လႈပ္ရွားသြားခဲ့ပါသည္။ ထုိအခါ သူသည္ သူ၏ ျဖစ္တည္မႈ အမွန္ကို ရွာေဖြ ေတြ႕ရွိသြားခဲ့ပါသည္။ သူသည္ ၾကက္ကေလးတစ္ မဟုတ္ပါ။ သူသည္ လင္းယုန္ငွက္တစ္ေကာင္သာျဖစ္သည္။ သူ၏ အနက္ရႈိင္းဆံုးႏွလံုးသားမွ ေန၍ သူ၏ ဖခင္ကို ျပန္လည္ တံု႔ျပန္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ သူသည္ အထက္ေကာင္းကင္ယံတြင္ တစ္ခါမွ် မျပန္သန္းဘူးေသးပါ။ ေျမျပင္ေပၚမွ မလြတ္ေျမာက္နုိင္ေသးပါ။ ေျမျပင္ကို စြန္႔ခြာသြား၍ မျဖစ္ႏုိင္ေသးပါ။
ဖခင္ လင္းယုန္ငွက္ၾကီးက တစ္ဖန္ ထပ္မံ ေအာ္ဟစ္လိုက္ျပန္ပါသည္။ "ခုန္ၾကည့္လိုက္ပါ။ မင္းရဲ႕ အေတာင္ပံ ေတြကို ျဖန္႔ၾကည့္လိုက္ပါ။ မင္းၾကိဳးစားျပီး ပ်ံသန္းၾကည့္လိုက္ပါ။" လင္းယုန္ၾကီး ေျပာသည့္အတုိင္း ၾကိဳးစား ၾကည့္ လိုက္သည္။ ခုန္ၾကည့္သည္။ ေတာင္ပံေတြ ျဖန္႔ၾကည့္သည္။ ေနာက္ေတာ့ စပါးက်ီ၏ အေပၚထိပ္ဘက္သို႔ ေရာက္သြားသည္။ ဖခင္ လင္းယုန္ၾကီးက ထပ္မံ ေအာ္ဟစ္လုိက္ျပန္သည္။ "ကေလးေရ၊ အျမင့္ကေန ခုန္ခ် လိုက္ ပါ။ တခါက်ိဳးစားၾကည့္လိုက္ပါ။ ခုန္လိုက္ပါ။ မင္းရဲ႕ ေအာက္ဘက္ကေန မနာက်င္ေအာင္ ငါခံထားလိုက္ မယ္။ ငါ့ရဲ႕ အေတာင္ပံေတြနဲ႔ ကာရံထားလိုက္မယ္။
လင္းယုန္ငွက္ကေလးသည္ ဖခင္က သူ႕ကို ေျပာျပ သြန္သင္သည့္အတုိင္း လုပ္ေဆာင္ၾကည့္ပါသည္။ ဖခင္ၾကီး ကလည္း သူေျပာသလိုပင္ အကူအညီေပးပါသည္။ အံ့ၾသဘြယ္ လင္းယုန္ငွက္ေပါက္ကေလး၏ ယံုၾကည္ျခင္း ျဖင့္ လုပ္ေဆာင္မႈသည္ ေကာင္းကင္ယံတြင္ ျဖည္းညွင္းစြာ ပ်ံသန္းလာႏုိင္သည္ကို ေတြ႕ျမင္လာရေလသည္။ ေကာင္းကင္သို႔ အုပ္စိုးလိုေသာ ႏွလံုးသားမ်ားျဖင့္ ၀မ္းေျမာက္စြာ ပ်ံသန္း ၀ဲျပန္လ်က္ ရွိေနေလေတာ့သည္။
ဘုရားသခင္၏ သန္႔ရွင္းသူမ်ားသည္ လင္းယုန္ခရစ္ယာန္မ်ား ျဖစ္လာရန္ ေခၚထုပ္ခံရသူမ်ား ျဖစ္ေလသည္။ သို႔ေသာ္အမ်ားအားျဖင့္ ၾကက္တို႔၏ သဘာ၀မ်ိဳးျဖင့္ စပါးက်ီၾကီးနားတြင္ အကန္႔အသတ္ျဖင့္ အသက္ရွင္ရ ေသာ ေနရာတြင္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကေလသည္။ ယံုၾကည္သူ တစ္ဦးအတြက္ စပါးက်ီ ဆိုသည္မွာ ကန္႔သတ္ေသာ သေဘာထား၊ စိတ္ႏွလံုး၊ အသက္ရွင္မႈ တစ္ခုခုကို ဆိုလိုပါသည္။ ဘုရားသခင္ အသက္ရွင္ေစလိုေသာ အေျခ အေနမ်ိဳးျဖင့္ အသက္မရွင္၊ မရွိသင့္ေသာ အေျခအေနတြင္ ရွိေနေသာ ဘ၀အေျခအေနတစ္ခုသာ ျဖစ္ပါသည္။
ဘုရာသခင္သည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကို ထိုအေျခအေနမ်ိဳးတြင္ အသက္မရွင္ေစလိုေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေခၚထုပ္လ်က္ ရွိေနပါသည္။ သူေခၚထုပ္သည့္အတုိင္း ယံုၾကည္ျခင္း အေတာင္ပံကို ခတ္ကာ အျမင့္ဆံုးေနရာသို႔ ပ်ံသန္းႏုိင္ရန္ ျပင္ဆင္ဘို႔ လိုအပ္ပါသည္။
ေမြးစ လင္းယုန္ ငွက္ေပါက္ကေလးမ်ား အေၾကာင္းကို ျပန္လည္ ၾကည့္ပါရေစ။ လင္းယုန္ ငွက္ေပါက္ ကေလး မ်ား ေမြးဖြားလာရျခင္းသည္ မည္သည့္ အေနအထားမ်ိဳးႏွင့္ ေမြးဖြားလာ ပါသနည္း။ လင္းယုန္ငွက္တို႔သည္ ၄င္းတို႔၏ အသိုက္ကို ေက်ာက္ေဆာင္ ေက်ာက္ခဲမ်ား တည္ရွိရာ ေနရာတြင္ ျပဳလုပ္ထား ေၾကာင္းသိရ ပါသည္။ အေၾကာင္းမွာ အျခားေသာ ရန္သူမ်ား၏ ေဘးရန္မ်ားမွ လံုျခံဳမႈ ရွိေစရန္ျဖစ္သည္။ လင္းယုန္ ငွက္ေပါက္ကေလး မ်ားသည္ ၄င္းတို႔၏ လႈပ္ရွားမႈမ်ားကို မိဘက အခ်ိန္ျပည့္ ေစာင့္ၾကည့္ေနျပီး တတ္ႏို္င္သမွ် မိဘတို႔၏ အေတာင္ ေအာက္တြင္ လံုျခံဳစြာ ထားရွိေလသည္။ လိုအပ္ခ်က္ ဟူသမွ်ကို ေထာက္ပ့ံေပးေလသည္။ ထိုအေျခအေနႏွင့္ ပတ္သတ္ျပီး ဆာလံ ၉၁း ၃-၄ တြင္ ေဖာ္ျပထားသည္မွာ
အကယ္စင္စစ္ မုဆိုး၏ ေက်ာ့ကြင္းႏွင့္ ၄င္း၊ ေသတတ္ေသာ အနာႏွင့္၄င္း၊ သင့္ကို ကင္းလႊတ္ေစေတာ္မူမည္။ အေတာင္ေတာ္ အေမႊးႏွင့္ ဖံုးအုပ္ေတာ္မူ၍၊ အေတာင္ေတာ္ေအာက္၌ သင္သည္ လံုျခံဳစြာ ေနရလိမ့္မည္။ သစၥာေတာ္သည္ သင္၏ ဒိုင္းလႊား ျဖစ္လိမ့္မည္။ (ဆာလံ ၉၁း ၃-၄)
အသိုက္ထဲတြင္ အသက္ရွင္ရေသာ လင္းယုန္ငွက္ေပါက္ကေလးတို႔၏ ဘ၀သည္ အလြန္အံ့ၾသစရာပင္ ျဖစ္ သည္။ ၄င္းတို႔သည္ ပါးစပ္ဟ ေတာင္းဆိုလိုက္သည့္အခါတိုင္း လိုအပ္ခ်က္မ်ားကို ရရွိခဲ့သည္။ သူတို႔၏ အသိုက္သည္ အလြန္လံုျခံဳေသာေနရာႏွင့္ အလြန္ေႏြးေထြးေသာ ေနရာတစ္ခုသာျဖစ္သည္။ သူတို႔သည္ အျမဲ တမ္း ထာ၀ရ ေနထိုင္ႏိုင္သည့္ ေနရာဟူ၍ ေတြးေတာေကာင္း ေတြးေတာႏုိင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ အေရးၾကီး ေသာ အခ်က္တစ္ခ်က္ ရွိေနခဲ့ပါသည္။ လင္းယုန္ငွက္ကေလးမ်ားသည္ သူတို႔ထင္သလို မျဖစ္ခဲ့ဘဲ မၾကာမီမွာ ပင္ ထူျခားသည့္ ခံစားခ်က္ အသစ္မ်ား ေတြ႕ရွိခဲ့ပါသည္။ ထိုအရာမွာ လင္းယုန္ငွက္ဆိုသည္မွာ ပ်ံသန္းဘို႔ ေမြးဖြားလာသည္ ဆိုေသာ ခံစားခ်က္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ သူတို႔သည္ အျမင့္ဆံုး အာကာသ ေကာင္းကင္ထက္သို႔ ပ်ံသန္ရမည္ဆိုသည့္ ခံစားခ်က္ႏွင့္ ေကာင္းကင္ယံ အျမင့္ဆံုးေသာ ေနရာမွ ေကာင္းကင္ရနံ႕ရွိသည့္ ေလထုကို ႐ွဴ႐ႈိက္ရမည္ ဆိုသည့္ ခံစားခ်က္မ်ား ျဖစ္သည္။ ထိုအရာမ်ားမွာ ေမြးစကတည္းကပင္ ရင္ထဲ အသဲထဲတြင္ ျပည့္ သိပ္ေနေသာ ေမြးရာပါ ခံစားခ်က္မ်ားပင္ ျဖစ္သည္။ ထိုခံစားခ်က္မ်ားမွာ ၄င္းတို႔၏ သဘာ၀ ေတာင္းဆိုခ်က္ တစ္ခု အေနျဖင့္ ျဖစ္တည္လ်က္ ရွိေနပါသည္။ ထိုထူးျခားေသာ သဘာ၀ကို ဘုရားသခင္က ထည့္ေပးထား ခဲ့ေလသည္။ လင္းယုန္ငွက္တို႔သည္ အထက္အရပ္တြင္သာ ေပ်ာ္ရႊင္ ျမဴးတူတတ္ေသာ သတၱ၀ါ တစ္ေကာင္ပင္ ျဖစ္သည္ မဟုတ္ပါေလာ။
ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ဘူးေသာ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို တင္ျပပါရေစ။ ထိုအျဖစ္အပ်က္မွာ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ၊ မီခ်ီဂန္ျပည္နယ္မွ ဒီထရုိဒ္ျမိဳ႕ (Detroit)တြင္ ရွိေသာ တရိစာၦန္ရုံမွ အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခု ျဖစ္ပါသည္။ ထိုတိရိစာၦန္ရုံ လင္းယုန္ငွက္ တစ္ေကာင္ကို စတီး သံေလွာင္အိမ္ တစ္ခုတြင္ ထားရုိကာ ျပသခဲ့ပါသည္။ ထိုအေျခအေနကို သင္မွန္းဆၾကည့္ပါ။ ထိုလင္းယုန္ငွက္ အေနျဖင့္ ထိုေနရာတြင္ ေနခ်င္မည္ မဟုတ္ သလို ေပ်ာ္ရႊင္မည္လည္း မဟုတ္ေၾကာင္း သင္သိရွိႏုိင္ပါသည္။ သူသည္ ေနထိုင္ရေသာ ေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲတြင္ ေနထိုင္လိုသည့္ အာကာသ ေကာင္းကင္ၾကီးအေၾကာင္း လံုး၀ ေတြးေတာေနေပလိမ့္မည္။ အခ်ိန္ေတြ ေန႔ရက္ ေတြ တစ္ရက္ျပီးတစ္ရက္ ကုန္ဆံုးသြားခဲ့ျပီး သူ၏ အေတာင္ပံ ၾကီးမ်ားသည္လည္း ပိုမို ၾကီးမား က်ယ္ျပန္႔လာ ေလေတာ့သည္။ တစ္ေန႔တြင္ သူ႔ခြန္အားကို အသံုးျပဳျပီး ထိုေနရာမွ လြတ္ေျမာက္ရန္ ၾကိဳးစား အားထုပ္ ေလေတာ့သည္။ စတီး သံေလွာင္အိမ္ၾကီးကို ေတာင္ပံျဖင့္ တျဖန္းျဖန္း ရုိက္ခတ္ေနသည္။ သံတိုင္မ်ားကို ႏႈတ္သီးျဖင့္ ကိုက္ျဖတ္ၾကည့္သည္။ သူ၏ ဦးေခါင္း၊ ႏႈတ္သီးႏွင့္ ခႏၶာကိုယ္တြင္ ေသြးအလိမ္းလိမ္း ျဖင့္ ရဲရဲနီ ေနေတာ့သည္။ သူ၏ အေတာင္ပံတို႔သည္လည္း ကၽြတ္က်ကုန္ေတာ့သည္။ စူးရွေသာအသံျဖင့္ က်ယ္ေလာင္ စြာေအာ္ဟစ္ေနပါသည္။ ထိုျမင္ကြင္းကို သင္၏ မ်က္စိတြင္ ျမင္ေအာင္ ခံစားၾကည့္ပါ။ မည္မွ် ရင္နင့္ ေၾကကြဲ ဘြယ္ အေျခအေနမ်ားကို ျမင္ႏုိင္သည္ မဟုတ္ပါေလာ။ ထိုမွ်ေလာက္ ၾကီးမားေသာ ေ၀ဒနာကို ခံစားေနရေသာ္ ျငားလည္း သူ၏ ခႏၶာကိုယ္ ျဖင့္ စတီးသံေလွာင္အိမ္မွ သံတိုင္မ်ားကို အံတုျပိဳင္ကာ လြတ္ေျမာက္ႏုိင္ရန္ ၾကိဳးစား အားထုပ္လ်က္ ရွိေနပါေသးသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ သူသည္ ေအာက္သို႔ က်ဆင္းသြားကာ ေျမျပင္ေပၚ တြင္ လဲက်သြားေလေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ သူ၏ မ်က္လံုးမ်ားမွာမူကား ေကာင္းကင္ယံသို႔သာ ၾကည့္ေမွ်ာ္လ်က္ ရွိေနေသးသည္။ သူ၏ ေၾကကြဲဘြယ္ေအာ္ဟစ္သံတို႔မွာလည္း စူးရွေနဆဲပင္။ အကယ္၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ သူ၏ ဘာသာစကားကို နားလည္ႏုိင္မည္ဆိုပါက "ငါဟာ ေျမျပင္နဲ႔ လံုး၀မဆိုင္ဘူး၊ ငါနဲ႔ ဆိုင္တဲ့ေနရာဟာ ဟိုးအျမင့္ဆံုး အာကာသ မိုးေကာင္းကင္ၾကီးပါဘဲ" ဟူ၍ ေအာ္ဟစ္ေနမည္မွာ ေသခ်ာပါသည္။ ထုိလင္းယုန္ငွက္၏ အနက္ရႈိင္းဆံုး ႏွလံုးသားထဲတြင္ ႏို္းေဆာ္ ဟစ္ေၾကြးေနေသာ အသံတစ္သံပင္ ျဖစ္မည္ မဟုတ္ပါလား။ သူျမင္ေတြ႕ေနရေသာ မိုးျပာေရာင္ လွပေသာ ေကာင္းကင္ၾကီးကလည္း သူ႔ကို လက္ယက္ ဖိတ္ေခၚေနသေယာင္ ခံစားေနရရွာေပမည္။ ထိုဖိတ္ေခၚမႈကို တုန္႔ျပန္လိုေသာ္လည္း သူမတတ္ႏိုင္ေတာ့ျပီ။ သူသည္ ေရႊလင္းယုန္ ဆိုေသာ အမည္နာမႏွင့္ ေလ်ာ္ညီေအာင္ ျပဳမူ လုပ္ေဆာင္ခ်င္ပါသည္။ သူကိုယ္တုိင္ သိရွိနားလည္သည္မွာ အေျခအေနက ေျမျပင္ေပၚတြင္ ေနထိုင္ေနရေသာ္လည္း သူသည္ ေလာက ေျမျပင္ႏွင့္ မဆိုင္၊ အထက္ေကာင္းကင္ အာကာသႏွင့္သာ သက္ဆိုင္ေၾကာင္း အခ်ိန္တိုင္းတြင္ ေၾကြးေၾကာ္ ေအာ္ဟစ္ေန ေပေတာ့မည္။
ယခု ဖတ္ခဲ့ရေသာ အျဖစ္အပ်က္ကဲ့သို႔ပင္ သင္သည္လည္း ေျမျပင္ေပၚတြင္ ရွိေနေသာ လင္းယုန္ငွက္ တစ္ေကာင္သာ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုလင္းယုန္ငွက္သည္ ဘုရားသခင္၏ ၀ိညာဥ္ေရးရာ လင္းယုန္ငွက္တစ္ ေကာင္ပင္ ျဖစ္ေပသည္။ ကၽြန္ေတာ္တု႔ိသည္လည္း အျမင့္ဆံုး ေကာင္းကင္ဘံု အေတြ႕အၾကံဳကို စိတ္၀ိညာဥ္ထဲ တြင္ ခံစားဘူးျပီး ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ယံုၾကည္ျခင္း အေတာင္ပံၾကီးကို ျဖန္႔က်က္လ်က္၊ သန္႔ရွင္းေသာ ၀ိညာဥ္ေတာ္ ေကာင္းကင္ယံတြင္ ေလဟုန္စီးကာ ၀ဲျပန္ေနလိုက္မည္။ ထိုခံစားမႈသည္ ကယ္တင္ ျခင္းရရွိခ်ိန္ ၀ိညာဥ္ေရး အသစ္ေမြးဖြားခ်ိန္မွ စတင္ကာ ေမြးရာပါကဲ့သို႔ေသာ ခံစားမႈျဖစ္သည္။ ထိုခံစားမႈကို ခံစားႏုိင္ရန္ ယံုၾကည္သူတစ္ဦးအတြက္ ၀ိညာဥ္ေရးရာ သဘာ၀တရား၏ ေတာင္းဆိုခ်က္တစ္ခု အျဖစ္ တည္ရွိေနေပလိမ့္မည္။ ထိုအရာကို ဘုရားသခင္က ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ႏွလံုးသားထဲတြင္ ထည့္ေပးထားျပီး ျဖစ္သည္။ လင္းယုန္ငွက္ေပါက္ကေလးမ်ားကဲ့သို႔ပင္ တခါမွ ၀ိညာဥ္ေရးရာ အေတြ႕အၾကံဳ မရွိေသာ္လည္း အထက္သို႔သာ ေမွ်ာ္လင့္လ်က္ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ ခံစားလိုစိတ္မ်ားက စိတ္ႏွလံုးသား၏ အနက္ရႈိင္းဆံုးတြင္ ရွိေနခဲ့သည္။ ေကာေလာသဲ ၃း၁-၂ တြင္ ေဖာ္ျပထားသည္မွာ
အထက္ဆိုခဲ့ျပီးသည္အတုိင္း၊ သင္တုိ႔သည္ ခရစ္ေတာ္ႏွင့္အတူ ထေျမာက္ၾကသည္မွန္လွ်င္၊ ဘုရားသခင္၏ လက်္ာေတာ္ဘက္မွာမွာ ခရစ္ေတာ္သည္ ထိုင္ေနေတာ္မူရာအရပ္၌ရွိေသာ အထက္အရာတို႔ကို ရွာၾကေလာ့။ ( ေကာေလာသဲ ၃း၁-၂)တဖန္ ဧဖက္ ၂း၆ တြင္လည္း ေဖာ္ျပထားသည္မွာ
ေယရႈခရစ္အားျဖင့္ ငါတို႔ကို ထေျမာက္ေစ၍ ေကာင္းကင္အရပ္၌ ေနရာေပးေတာ္မူျပီ။ (ဧဖက္ ၂း၆)ယခုအခ်ိန္တြင္ သင္သည္ အမွန္တကယ္ ပ်ံသန္းလ်က္ ရွိေနပါသလား။ ထိုအရာသည္ ဘုရားသခင္၏ ေခၚယူျခင္းခံရေသာ လင္းယုန္မ်ား (ခရစ္ယာန္မ်ား) အေနျဖင့္ ဘုရားသခင္၏ ၀ိညာဥ္ေရးရာ လင္းယုန္ငွက္မ်ား ျဖစ္လာရန္ လုပ္ေဆာင္ရမည့္အရာပင္ ျဖစ္ေပသည္။ လင္းယုန္ငွက္သည္လည္းေကာင္း၊ ၾကက္သည္ လည္း ေကာင္း ႏွစ္မ်ိဳးစလံုးသည္ ငွက္မ်ားပင္ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ၾကက္သည္ကား ေျမျပင္ေပၚတြင္သာ ရွိေနမည့္ ဖန္းဆင္းခံ သတၱ၀ါ တစ္ေကာင္သာျဖစ္သည္။ ထိုၾကက္သည္ ပ်ံသန္း ႏုိင္ေကာင္း ပ်ံသန္းႏုိင္ ပါလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ ေျမၾကီးႏွင့္ အနီးဆံုးေသာ ေနရာမွာပင္ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ လင္းယုန္ငွက္မူကား ထိုသို႔ မဟုတ္ေခ်။
လယ္သမား တစ္ေယာက္အေၾကာင္း ပုံျပင္ တစ္ပုဒ္ျဖင့္ ထပ္မံ သတိေပးလိုပါသည္။ လယ္သမား တစ္ေယာက္သည္ တစ္ရက္တြင္ လမ္းေလွ်ာက္လာစဥ္ လင္းယုန္ငွက္ ဥတစ္လံုးကို ေတြ႕ရွိခဲ့ေလသည္။ ထိုလယ္သမားသည္ ထိုဥကို ယူလာခဲ့ျပီး သူ၏ ၾကက္ျခံထဲမွ ၾကက္မတစ္ေကာင္၀ပ္ေနေသာ ေနရာတြင္ ထည့္ထားလိုက္ေလသည္။ အခ်ိန္တန္ေသာအခါ ထိုၾကက္မ ၀ပ္ေနေသာ ေနရာမွ ၾကက္ဥကေလးမ်ား အေကာင္ေပါက္လာခဲ့ျပီး ထည့္ထားသည့္ လင္းယုန္ငွက္ဥလည္း ဥခြံကြဲအက္ကာ အေကာင္ေပါက္လာေလ ေတာ့သည္။ ေပါက္လာသည့္အခ်ိန္မွ စကာ ၾကက္မ်ားႏွင့္ေနေသာေၾကာင့္ ၾကက္ကဲ့သို႔ပင္ ျပဳမူေလသည္။ ၾကက္တို႔ကဲ့သို႔ပင္ ေတြးေတာ အသက္ရွင္သည္။ ထိုလင္းယုန္ငွက္ေပါက္ေလးသည္ ၾကက္ကေလးမ်ားကို ျမင္တိုင္း အလြန္ထူးဆန္းေနေလသည္။ ၾကက္ကေလးမ်ားကဲ့သို႔ပင္ အသံျပဳၾကည့္ရာ ၾကက္သံမထြက္ေသာ ေၾကာင့္ သူ႔ကိုယ္သူ အားမရ ျဖစ္ေနေလသည္။ မိခင္ၾကက္မၾကီးက ေအာ္ဟစ္တြန္က်ဴးသည့္အခါတြင္လည္း သူ႔အတြက္ လံုး၀ ထူးဆန္းေနေလသည္။ ၾကက္ကေလးမ်ားကဲ့သို႔ ေျမၾကီးတြင္ ယက္ျပီး အစာရွာ ၾကည့္ေသာ အခါ တြင္လည္း ထုိလင္းယုန္ငွက္ေပါက္ကေလးသည္ လိုက္ျပီး လုပ္ေဆာင္၍ မရဘဲ ျဖစ္ေနေလသည္။ ထိုလင္းယုန္ငွက္ေပါက္ကေလးသည္ ဘယ္လိုမွ နားမလည္ႏုိင္ေအာင္ျဖစ္ရသည္။ သူသည္ ဘာေၾကာင့္ ဤအသိုင္းအ၀ုိင္း ေနရာတြင္ အဆင္မေျပ၊ အံမ၀င္ ခြင္မက် ျဖစ္ရသည္ကို စဥ္းစားၾကည့္၍မရေခ်။ ဟုတ္ပါသည္။ ဤကိစၥ အလြန္ထူးဆန္းေနေခ်ေတာ့သည္။ သူသည္ လင္းယုန္တစ္ေကာင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ၾကက္တစ္ေကာင္ အေျခအေန မ်ိဳးျဖင့္ ၾကိဳးစား အသက္ရွင္ၾကည့္သည္။ တစ္ရက္တြင္ စပါးက်ီၾကီး တစ္ခု အနားတြင္ အစာရွာစားေနေသာအခ်ိန္တြင္ သူ၏အေပၚတြင္ ၾကီးမားေသာ အရိပ္ၾကီးတစ္ခု က်ေရာက္လာ ေလသည္။ ထိုအရိပ္မွာ ေကာင္းကင္အျမင့္ဆံုးတြင္ ပ်ံသန္းေနသည့္ သူ၏ဖခင္ျဖစ္ေသာ လင္းယုန္ငွက္ၾကီး၏ အရိပ္ပင္ျဖစ္ေလေတာ့သည္။ လင္းယုန္ငွက္ၾကီးကလည္း သူႏွင့္ တူညီသည့္ ထိုလင္းယုန္ငွက္ေပါက္ကေလးကို ျမင္ေတြ႕သြားေလသည္။ ထိုအခါ ေအာက္သို႔ တဟုန္ထိုး ဆင္းသက္လာျပီး က်ယ္ေလာင္ေသာ အသံျဖင့္ ေအာ္ဟစ္လိုက္ေလသည္။ လင္းယုန္ငွက္ေပါက္ကေလးကလည္း ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။ ဖခင္ လင္းယုန္ၾကီးက လင္းယုန္ငွက္ေပါက္ကေလးကို ေမးခြန္းတစ္ခု ေမးျမန္လိုက္ပါသည္။ "မင္းက ေျမျပင္ေပၚမွာ ဘာလုပ္ေနတာ လဲ။ မင္းဟာ ၾကက္တစ္ေကာင္ မဟုတ္ဘူး။ မင္းဟာ လင္းယုန္ငွက္တစ္ေကာင္သာျဖစ္တယ္။ လင္းယုန္ဆိုတာ စပါးက်ီေတြအနားမွာ အသက္ရွင္တာမဟုတ္ဘူး။ ေကာင္းကင္အျမင့္ဆံုးမွာ အသက္ရွင္တာကြ။ လာပါ။ အျမင့္ ဆံုးကို တတ္ျပီး ေနထိုင္ သြားလာရေအာင္" လို႔ဆိုျပီး ေျပာဆိုကာ ေခၚယူပါေတာ့တယ္။
ထိုအေျခအေနတြင္ အျခား ၾကက္ေပါက္ကေလးမ်ားျဖစ္ေသာ သူ၏ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက အလြန္ အံ့ၾသၾက ပါသည္။ သူသည္ စပါးက်ီၾကီး အနားတြင္ ရွိေနသည္ကို အဘယ္ေၾကာင့္ မေပ်ာ္ရႊင္ရပါသနည္း။ သူသည္ စပါးက်ီးၾကီးအနားတြင္ ေပါမ်ားသည့္ အစားအေသာက္မ်ားအၾကားတြင္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေနထိုင္ၾကည့္သည္။ မည္သို႔မွ် မေပ်ာ္ရႊင္ႏုိင္ခဲ့ေခ်။ ထိုအခ်ိန္တြင္ သမၼာတရားက သူ႔ကို တိုက္ခတ္ လႈပ္ရွားသြားခဲ့ပါသည္။ ထုိအခါ သူသည္ သူ၏ ျဖစ္တည္မႈ အမွန္ကို ရွာေဖြ ေတြ႕ရွိသြားခဲ့ပါသည္။ သူသည္ ၾကက္ကေလးတစ္ မဟုတ္ပါ။ သူသည္ လင္းယုန္ငွက္တစ္ေကာင္သာျဖစ္သည္။ သူ၏ အနက္ရႈိင္းဆံုးႏွလံုးသားမွ ေန၍ သူ၏ ဖခင္ကို ျပန္လည္ တံု႔ျပန္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ သူသည္ အထက္ေကာင္းကင္ယံတြင္ တစ္ခါမွ် မျပန္သန္းဘူးေသးပါ။ ေျမျပင္ေပၚမွ မလြတ္ေျမာက္နုိင္ေသးပါ။ ေျမျပင္ကို စြန္႔ခြာသြား၍ မျဖစ္ႏုိင္ေသးပါ။
ဖခင္ လင္းယုန္ငွက္ၾကီးက တစ္ဖန္ ထပ္မံ ေအာ္ဟစ္လိုက္ျပန္ပါသည္။ "ခုန္ၾကည့္လိုက္ပါ။ မင္းရဲ႕ အေတာင္ပံ ေတြကို ျဖန္႔ၾကည့္လိုက္ပါ။ မင္းၾကိဳးစားျပီး ပ်ံသန္းၾကည့္လိုက္ပါ။" လင္းယုန္ၾကီး ေျပာသည့္အတုိင္း ၾကိဳးစား ၾကည့္ လိုက္သည္။ ခုန္ၾကည့္သည္။ ေတာင္ပံေတြ ျဖန္႔ၾကည့္သည္။ ေနာက္ေတာ့ စပါးက်ီ၏ အေပၚထိပ္ဘက္သို႔ ေရာက္သြားသည္။ ဖခင္ လင္းယုန္ၾကီးက ထပ္မံ ေအာ္ဟစ္လုိက္ျပန္သည္။ "ကေလးေရ၊ အျမင့္ကေန ခုန္ခ် လိုက္ ပါ။ တခါက်ိဳးစားၾကည့္လိုက္ပါ။ ခုန္လိုက္ပါ။ မင္းရဲ႕ ေအာက္ဘက္ကေန မနာက်င္ေအာင္ ငါခံထားလိုက္ မယ္။ ငါ့ရဲ႕ အေတာင္ပံေတြနဲ႔ ကာရံထားလိုက္မယ္။
လင္းယုန္ငွက္ကေလးသည္ ဖခင္က သူ႕ကို ေျပာျပ သြန္သင္သည့္အတုိင္း လုပ္ေဆာင္ၾကည့္ပါသည္။ ဖခင္ၾကီး ကလည္း သူေျပာသလိုပင္ အကူအညီေပးပါသည္။ အံ့ၾသဘြယ္ လင္းယုန္ငွက္ေပါက္ကေလး၏ ယံုၾကည္ျခင္း ျဖင့္ လုပ္ေဆာင္မႈသည္ ေကာင္းကင္ယံတြင္ ျဖည္းညွင္းစြာ ပ်ံသန္းလာႏုိင္သည္ကို ေတြ႕ျမင္လာရေလသည္။ ေကာင္းကင္သို႔ အုပ္စိုးလိုေသာ ႏွလံုးသားမ်ားျဖင့္ ၀မ္းေျမာက္စြာ ပ်ံသန္း ၀ဲျပန္လ်က္ ရွိေနေလေတာ့သည္။
ဘုရားသခင္၏ သန္႔ရွင္းသူမ်ားသည္ လင္းယုန္ခရစ္ယာန္မ်ား ျဖစ္လာရန္ ေခၚထုပ္ခံရသူမ်ား ျဖစ္ေလသည္။ သို႔ေသာ္အမ်ားအားျဖင့္ ၾကက္တို႔၏ သဘာ၀မ်ိဳးျဖင့္ စပါးက်ီၾကီးနားတြင္ အကန္႔အသတ္ျဖင့္ အသက္ရွင္ရ ေသာ ေနရာတြင္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကေလသည္။ ယံုၾကည္သူ တစ္ဦးအတြက္ စပါးက်ီ ဆိုသည္မွာ ကန္႔သတ္ေသာ သေဘာထား၊ စိတ္ႏွလံုး၊ အသက္ရွင္မႈ တစ္ခုခုကို ဆိုလိုပါသည္။ ဘုရားသခင္ အသက္ရွင္ေစလိုေသာ အေျခ အေနမ်ိဳးျဖင့္ အသက္မရွင္၊ မရွိသင့္ေသာ အေျခအေနတြင္ ရွိေနေသာ ဘ၀အေျခအေနတစ္ခုသာ ျဖစ္ပါသည္။
ဘုရာသခင္သည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကို ထိုအေျခအေနမ်ိဳးတြင္ အသက္မရွင္ေစလိုေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေခၚထုပ္လ်က္ ရွိေနပါသည္။ သူေခၚထုပ္သည့္အတုိင္း ယံုၾကည္ျခင္း အေတာင္ပံကို ခတ္ကာ အျမင့္ဆံုးေနရာသို႔ ပ်ံသန္းႏုိင္ရန္ ျပင္ဆင္ဘို႔ လိုအပ္ပါသည္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါဦးမည္။
0 comments:
Post a Comment